Συνεχίζοντας ακάθεκτοι τις καταγραφές παρουσιάζουμε σήμερα  το σπήλαιο στο Φλώρι. Σε ένα μήνα από σήμερα θα μπορεί οποιος θέλει να «κατεβάζει» χάρτες και κείμενα από την ιστοσελίδα της ομάδας που θα φτιαχτεί γι αυτό το σκοπό.
Το ξωκλήσι του Αι Γιώργη του «Φλωριανού» ή απλά «το Φλώρι» που έχτισαν οι Βρονταδούσοι κτηνοτρόφοι έδωσε το όνομά του σ’ ολόκληρο το  οροπέδιο που βρίσκεται στο 15ο χιλιόμετρο της οδού Χίου Βολισσού. Πίσω από το  προσκυνητάρι υπάρχει μια συστάδα από πηγάδια και ακόμη μία υπάρχει στην κοιλάδα βόρεια του Αι Γιώργη στις υπώρειες του βουνού που οροθετεί το οροπέδιο.

Η διαδρομή προς την σπηλιά στο Φλώρι είναι μια από τις ευκολότερες και πιο σύντομες διαδρομές . Αφήνουμε τον δρόμο Χίου Βολισσού στο ύψος που βρίσκεται το προσκυνητάρι και ακολουθούμε δεξιά για 300 μέτρα τον τσιμεντοστρωμένο δρόμο για το ξωκλήσι του Αι Γιώργη του οποίου ο καταπράσινος περίβολος στιγματίζει το ομώνυμο οροπέδιο. Συνεχίζουμε ακολουθώντας τον  δύσβατο χωματόδρομο στα ανατολικά του Αι Γιώργη, και στην διασταύρωση που συναντούμε στα 150 πρώτα μέτρα θα πάρουμε τον αριστερό κατηφορικό κλάδο (ο δεξιός οδηγεί στην μάντρα του Καζαγλιά). Μετά από άλλα 150 μέτρα ο χωματόδρομος σβήνει και συνεχίζουμε προς τις βελανιδιές που βλέπουμε στα ανατολικά , ακολουθώντας την νοητή κοίτη του ρέματος που σχηματίζεται στο κέντρο της μικρής κοιλάδας .

Στην βελανιδιά που βρίσκεται  ανατολικότερα και πιο χαμηλά από όλες τις άλλες θα βρούμε το πρώτο σημάδι του μονοπατιού που ακολουθεί ανατολική κατεύθυνση , αφήνοντας το ρέμα στα βόρειά του. Στο ύψωμα που βρίσκεται δεξιά μας παρατηρούμε τα κεραυνόπληκτα πεύκα. Από ένα αλσίλιο (ίσως και ολόκληρο δάσος;) έχουν απομείνει   μια χούφτα αιωνόβια πεύκα των οποίων η μοίρα είναι προδιαγεγραμμένη – οι  κεραυνοί μη βρίσκοντας υψηλότερο σημείο να εκτονώσουν την καταστροφική τους ενέργεια, χτυπάνε τα εναπομείναντα πεύκα ένα προς ένα  μέχρι να μη μείνει κανένα .

Το μονοπάτι ανηφορίζει σταδιακά  και αφήνουμε αριστερά μας το ρέμα να «βυθιστεί» σχηματίζοντας την άγρια χαράδρα του Κρικέλη . Μετά από 500 μέτρα το μονοπάτι κατηφορίζει προς ένα πλάτωμα όπου βρίσκεται το σπήλαιο. Ολόγυρα παρατηρούμε εκτεταμένες ξερολιθιές και ο ορίζοντας προς τα νότιο ανατολικά (στην κατεύθυνση του Ρημόκαστρου ) είναι διάσπαρτος από τεράστιους λιθοσωρούς που μαρτυρούν την εντατική εκμετάλλευση της γης από τα αρχαία χρόνια. Στην ανατολική άκρη του πλατώματος έχουμε μια ωραία άποψη της Εγνούσας και του άγριου Κρικέλη ή «Κακού ποταμού».

Το άνοιγμα του σπηλαίου έχει δυτική κατεύθυνση και δημιουργήθηκε από κατακρήμνιση μέρους της οροφής του όπως και το μικρότερο άνοιγμα στο κέντρο του. Ή πρόσβαση είναι εύκολη και το πρώτο που διαπιστώνει ο επισκέπτης είναι οι μαρτυρίες κατοίκησης και χρήσης του σαν μάντρα για ζώα. Δεν σώζονται σταλακτίτες ή σταλαγμίτες γιατί έχουν όλοι του αποκοπεί  με ανθρώπινη παρέμβαση . Ο Μανώλης Ρωξάνας θυμάται ότι στην δεκαετία του 70 στο 1ο δημοτικό σχολείο Βροντάδου, παιδιά κτηνοτρόφων έφερναν σταλακτίτες από το συγκεκριμένο σπήλαιο, συνεπώς μέχρι τότε τουλάχιστον διασώζονταν  μερικοί. Στην νότια πλευρά του σπηλαίου σώζεται μια σταλαγμιτική κολώνα διαμέτρου μισού μέτρου που αποτελεί και τον μοναδικό του διάκοσμο, ενώ στα ανατολικά μια μικρή είσοδος τεχνητά διαμορφωμένη οδηγεί σ’ ένα σκοτεινό θάλαμο τεσσάρων τετραγωνικών μέτρων. Το εμβαδόν του σπηλαίου είναι περίπου 200 τετραγωνικά μέτρα και το μέγιστο ύψος του 5 μέτρα.

Εδώ τελειώνει η επίσκεψη στο σπήλαιο. Τα 1500 μέτρα που μας χωρίζουν από το ξωκλήσι του Αι Γιώργη καλύπτονται άνετα σε μισή ώρα.
Δεν ξεχνάμε ποτέ ότι ακόμα και στις πιο εύκολες διαδρομές είναι απαραίτητο να φοράμε μποτάκι που να «πιάνει» τον αστράγαλο, να παίρνουμε μαζί μας κινητό τηλέφωνο και νερό, ένα στοιχειώδες φαρμακείο και μια πυξίδα και να ενημερώνουμε πάντα τους δικούς μας για τον προορισμό μας.

Η ομάδα καταγραφών
 Μανώλης Ρωξάνας, Νίκος Χατζηγεωργίου, Γιάννης Ν. Μισετζής